Inleiding tot gedistribueerde besturingssystemen

Gedistribueerd besturingssysteem is een nieuwe generatie instrumentbesturingssystemen gebaseerd op microprocessors, waarbij de ontwerpprincipes van gedecentraliseerde besturingsfuncties, gecentraliseerde weergavebewerkingen, evenwicht tussen scheiding en autonomie en uitgebreide coördinatie worden overgenomen. Distributed Control System, afgekort als DCS, kan ook vertaald worden als "Distributed Control System" of "Distributed Computer Control System".

Het neemt het basisontwerpconcept van gedecentraliseerde controle, gecentraliseerde werking en beheer over, en neemt een hiërarchische en coöperatieve, autonome structurele vorm op meerdere niveaus aan. Het belangrijkste kenmerk is het gecentraliseerde beheer en decentrale controle. DCS wordt op grote schaal gebruikt in verschillende industrieën, zoals de energiesector, de metallurgie en de petrochemie.

DCS hanteert gewoonlijk een hiërarchische structuur, waarbij elk niveau uit verschillende subsystemen bestaat, waarbij elk subsysteem specifieke eindige doelen bereikt en een piramidestructuur vormt.

Betrouwbaarheid is de levensader van de ontwikkeling van DCS, en er zijn drie belangrijke maatregelen om de hoge betrouwbaarheid van DCS te garanderen: ten eerste, op grote schaal gebruik maken van hardwareapparatuur en productieprocessen met hoge betrouwbaarheid; Ten tweede wordt redundantietechnologie algemeen toegepast; De derde is het op grote schaal implementeren van fouttolerante technologie, zelfdiagnose van fouten en automatische verwerkingstechnologie in het softwareontwerp. De MTBF van de meeste gedistribueerde besturingssystemen kan tegenwoordig tienduizenden of zelfs honderdduizenden uren bereiken.